Nad Prochami Polskiego Papieża

Patrzyłem, jak wiatr zamknął Mu ostatnią kartkę.
Księgi Mądrości z życia - rodowodu.
Które były, ileż razy, słoną łzą podparte.
Bronił zawsze On godności. By mniej było głodu.

Patrzył się na to świat, gdy wiatr czytał treści
ewangeliczne, złotem zapisane.
Coraz wracał stronice i nimi szeleścił,
kiedy dnia tego było prochów pogrzebanie.

Czytaliśmy ostatnią stronicę Papieża,
którą pieczętował cierpienia zwrotami.
Przez to Niebo wiatr przysłało, aby Mu w przymierze.
A ten świat w tę porę szeptał "Módl się Bóg za nami".

Kiedym zgłębiał ten czas, serce kołatało.
Boć to nasza była największa ostoja.
Po Nim w garści łez mi kilka się zebrało.
Wszystko w Nim wpisane było i nadzieja moja.

Chodził omal w pasiaku w czasie okupacji.
Pan po drogach Go prowadził do wielkości, chwały.
I na koniec słona łza mi w tę noc u kolacji.
Przez to mi na wieczną pamięć te momenta zostały.

Nie zbadane zaprawdę, co Pan pisze piórem
dzisiaj nie na piasku a na mojej duszy.
Podnoś się co dnia w swej pokorze, przypomina, w górę.
A w nagrodę narodowe nam kajdany skruszy.

Dreszcze ogarnęły gdy ten wiatr, gdy czytał
Świetą Księgę nad prochami Polskiego Papieża.
Jakby z Niebem ten wiatr raz gadał, raz pytał.
Wszyscy to widzieli w uroku wielkiego przymierza.

A potem było cicho, ludzie nie gadali.
Ktoś tak mistycznie do mikrofonu szeptał.
Potem łzy omal rękawem sobie ocierali.
A potem tam, gdzie trumna stała, ten lud cicho deptał.